Yıl 1993. Soğuk Ankara günleri...
Ayaz yüzüme vururdu. Ben üşürdüm, ruhum üşürdü, hatta kalbim üşürdü...
Miel Pops, ballı tahıl gevreği, o zamanlar Türkiye'de yoktu. Gurbette bir küçük kız çocuğu, küçük bir yürek. Anaya babaya hasrettimde buna daha çok hasrettim. Çocukluk işte...
Annem valiz valiz getirirdi, çok yerdim ve hala yerim ama artık kızımla...
Hayırlı cumalar, dûaların kabul hayallerin gerçek olsun. Olmasada üzülme bu dünya yalan...
9 yorum:
Gunaydin :) zaten uyeyim ben, ismini hatirlayamadim bian blogun... Ne guzel fotograflar icim acildi...
hayırlı cumalar, ne güzel bir yazı olmuş, yüreğe inceden dokunan...
amin canımm sana da mubarek cumalar olsun kocaman sevgiler.:)
yazı etkileyi resimler neşeli :)
bende ankaralıyım ve şuanda eşimin işinden dolayı ankaradan çok uzak bi yerdeyim :( insan ankaradan uzaklaşınca o kuru ayazını bile özlüyomuş gerçekten...
ve kavanoz kavanoz Nutella :)
Özge; Günaydın :) Profilimi güncelledim iyi ki hatırlattın, teşekkürler...
Maya; Beğendiğine sevindim, aynen yazdığın gibi, yansıtabilmişim ne mutlu...
Reçelim; Allah razı olsun canım, sevgiler...
Küçük Mutluluklarım; Öyle işte :)
Esra; Kesinlikle, yaşanmışlıklar hatıralar, bunları hatırlamak için üşümeye bile değer...
Gelin; Ve Nutella :)
ay ay ay ba yıl dım.. takipteyim seni cnm bana da buyur.maşallah o ne sofralar yahu özendim valla
Sema; Hoş geldin beğendiğine sevindim :)
Yorum Gönder