Bâb-ı esrar


Yıl 1993. Soğuk Ankara günleri...


Ayaz yüzüme vururdu. Ben üşürdüm, ruhum üşürdü, hatta kalbim üşürdü...


Miel Pops, ballı tahıl gevreği, o zamanlar Türkiye'de yoktu. Gurbette bir küçük kız çocuğu, küçük bir yürek. Anaya babaya hasrettimde buna daha çok hasrettim. Çocukluk işte...


Annem valiz valiz getirirdi, çok yerdim ve hala yerim ama artık kızımla... 


Hayırlı cumalar, dûaların kabul hayallerin gerçek olsun. Olmasada üzülme bu dünya yalan...

9 yorum:

özge bayrak dedi ki...

Gunaydin :) zaten uyeyim ben, ismini hatirlayamadim bian blogun... Ne guzel fotograflar icim acildi...

Maya dedi ki...

hayırlı cumalar, ne güzel bir yazı olmuş, yüreğe inceden dokunan...

hayatreceli dedi ki...

amin canımm sana da mubarek cumalar olsun kocaman sevgiler.:)

Küçük Mutluluklarım dedi ki...

yazı etkileyi resimler neşeli :)

esra dedi ki...

bende ankaralıyım ve şuanda eşimin işinden dolayı ankaradan çok uzak bi yerdeyim :( insan ankaradan uzaklaşınca o kuru ayazını bile özlüyomuş gerçekten...

Fransali Gelin dedi ki...

ve kavanoz kavanoz Nutella :)

Sinejan dedi ki...

Özge; Günaydın :) Profilimi güncelledim iyi ki hatırlattın, teşekkürler...

Maya; Beğendiğine sevindim, aynen yazdığın gibi, yansıtabilmişim ne mutlu...

Reçelim; Allah razı olsun canım, sevgiler...

Küçük Mutluluklarım; Öyle işte :)

Esra; Kesinlikle, yaşanmışlıklar hatıralar, bunları hatırlamak için üşümeye bile değer...

Gelin; Ve Nutella :)

sema dedi ki...

ay ay ay ba yıl dım.. takipteyim seni cnm bana da buyur.maşallah o ne sofralar yahu özendim valla

Sinejan dedi ki...

Sema; Hoş geldin beğendiğine sevindim :)